Τετάρτη 30 Νοεμβρίου 2011

Χαρέμι ανδρών - Σοφία Μαντουβάλου

Χαρέμι ανδρών

Μυθιστόρημα

Σύνθεση εξωφύλλου: egreen
Χαρέμι ανδρών
  • ISBN: 978-960-03-5254-2

  • σελ. 224
  • 16 Μαΐου 2011
  • € 12,00
οιχεία σου:

Του φίλου σου:

Περίληψη

Ποια ανάγκη κάνει την ηρωίδα να βάλει αγγελία για να δημιουργήσει ένα χαρέμι από έξι άντρες;
Ποιο κίνητρο υποκινεί τους υποψήφιους να απαντήσουν, αναλαμβάνοντας έκαστος το ένα έκτο των εξόδων της;
Τι κοινό μπορεί να έχουν ένας διονυσιακός εραστής που απαγγέλλει ποίηση, ένας ρομαντικός φυσιολάτρης, ένας ομοφυλόφιλος καλλιτέχνης, ένας Αθηναίος ζωγράφος, ένας αρχαιολόγος-ταξιδευτής και ένας τεχνοκράτης;
Στο Χαρέμι ανδρών, με βαθιά ειρωνεία και ανάλαφρη φιλοσοφική διάθεση, η Σοφία Μαντουβάλου επιχειρεί μια κάθοδο στη γυναικεία ύπαρξη και στην ορατή και αόρατη σχέση της με τον αρσενικό εταίρο της στη ζωή. Στο ερωτικό παιχνίδι που επινοεί, ξεσκεπάζει τις αδυναμίες στην επικοινωνία μεταξύ των δύο φύλων και μέσω μιας αναπάντεχης ανατροπής δίνει τη λύση στο ερώτημα που βασανίζει χρόνια τώρα τον γυναικείο πληθυσμό: ποιος είναι ο ιδανικός σύντροφος για να καλύψει την πολυπλοκότητα της γυναικείας ύπαρξης;


Βιογραφικά στοιχεία


Σοφία Μαντουβάλου
Η Σοφία Μαντουβάλου γεννήθηκε και ζει στην Αθήνα. Σπούδασε εξελικτική ψυχολογία, εκπαιδευτική τεχνολογία και σκηνοθεσία στην Ελλάδα και στον Καναδά. Εδώ και τριάντα χρόνια που υπηρετεί το βιβλίο και την τηλεόραση παρέα με τη φαντασία, το χιούμορ και το παράλογο, κατορθώνει να συνδυάζει τα φανταστικά με τα πραγματικά στοιχεία της ζωής, το όραμα με την πραγματικότητα. Έχει εκδώσει έως τώρα εξήντα τέσσερα βιβλία για παιδιά και νέους. Το έργο της στην παιδική λογοτεχνία έχει διακριθεί στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Βιβλία της έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά, τα κινέζικα και τα κορεάτικα, ενώ κάποια περιλαμβάνονται στο σχολικό ανθολόγιο. Είναι δημιουργός μεγάλου αριθμού εκπαιδευτικών ταινιών, μερικές από τις οποίες έχουν αποσπάσει διακρίσεις. Το Χαρέμι ανδρών είναι το πρώτο της μυθιστόρημα για ενήλικες.

Βιβλιογραφία




Υγ.Μόνο που δεν βρίσκω τώρα σε ποια σελίδα άκουσα μια πολύ ωραία συνέντευξή της! Δεν πειράζει! Μου αρκεί που πρόλαβα να σας ενημερώσω γι' αυτό το βιβλίο!

Βιβλιο - στιγμές

Τόσα χρόνια μίλαγα για βιβλία που έχω διαβάσει. Τώρα τελευταία μιλάω για βιβλία φίλων που κυκλοφόρησαν, για βιβλία που θα ήθελα να διαβάσω, και για βιβλία που έφτασαν στ' αυτιά μου και κάτι σ' αυτά μου έκανε: "κλικ".
Τα βιβλία με βρίσκουν εκείνα, συνήθως, στους δρόμους "βοσκάω". Ακόμα και να θέλω να ξεφύγω απ' αυτά, δεν θα τα καταφέρω εύκολα!
Μ' αρέσει όμως που άνοιξαν οι δρόμοι και "περπατάνε" παντού! Τουλάχιστον, υπάρχει ενημέρωση! Κάποτε, δεν υπήρχε! Μακάρι να πάει μπροστά το βιβλίο, κι ας είμαι μόνο εγώ που πάω ανάποδα με τις εποχές...

Έκανα όλον αυτόν τον πρόλογο για να πω, πως έτσι ξεκρέμαστα, προχθές, βρήκα ένα πολύ ενδιαφέρον -για μένα- βιβλίο! Και μάλιστα του Καστανιώτη που απ' ότι θυμάμαι, δεν τον αναφέρω και συχνά! Προέκυψε, αν και θα μπορούσα να το είχα μεγάλο απωθημένο... Τέλος πάντων. Αν οι φίλοι μου ήταν στην στέγη του, σίγουρα θα μιλούσα πολύ και για τον οίκο του! Δεν το συζητάμε!

Πάμε παρακάτω, γιατί πολυλογώ.
Μετά τη γιορτή μου, που λέτε, κοίταξα κάτι σελίδες από ονόματα φίλων που μου τηλεφώνησαν για "Χρόνια Πολλά". Όσα πρόλαβα ή θυμήθηκα να καταγράψω δηλαδή, γιατί κάποια στιγμή έχασα τον λογαριασμό με τα ψάρια που μου έφερε ο άντρας μου να τηγανίσω, αφού δεν θα βγαίναμε βόλτα, να τα φάμε με δυο φίλους σπίτι!
...Ναι! Μού' φερε και τριαντάφυλλα! Αμ, πώς;

Συμπέρασμα; Στα 100 τηλέφωνα τα 90 ήταν από άντρες! Έπαθα μια ψιλοπλάκα.... Σκέφτηκα καφενείο, περίπτερο, γήπεδα, δικαιολογημένα! Μετά σκέφτηκα "χαρέμια"... Απ'αυτά δεν ήξερα, και πετάχτηκα για λίγο στο γκουγκλ! Εκεί βρήκα, τι άλλο; Ένα βιβλίο με τίτλο: "ΧΑΡΕΜΙ ΑΝΔΡΩΝ"!

Πολύ μ' άρεσε η σκέψη της συγγραφέως και η συνέντευξή της, φυσικά! Νιώθω ότι λέει πολύ σωστά και αληθινά πράγματα για τους άντρες και για μας τις γυναίκες, κι ας μην το' χω διαβάσει! Νιώθω την μεγάλη ανάγκη να το διαβάσω γρήγορα, μα απ' την άλλη φοβάμαι μη μου μπερδέψει την εικόνα που έχω πλάσει εγώ για τους άντρες μέχρι τώρα και ειδικά μετά την εμπειρία μου απ' το καφενείο και θα το καθυστερήσω λίγο. Δεν πρόλαβα ακόμα να την καταγράψω, όπως εγώ την ένιωσα και νοιώθω το θέμα να με γαργαλάει πολύ.
Θα μου πεις, και τι έγινε με ότι άλλο κατέγραψες; Θα σου πω, "τίποτα", αλλά τουλάχιστον, άδειασα!
Δε μπορώ όμως να μην σας το προτείνω, επειδή εγώ ακόμα είμαι "φορτωμένη"!
Είμαι σίγουρη ότι είναι ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο που μάλλον θα πρέπει να το διαβάσουν περισσότερο οι άντρες, ώστε να κερδίσουν περισσότερο έδαφος στην καρδιά της γυναίκας που τους ενδιαφέρει! Όταν το διαβάσω με το καλό, ότι σημειώσω, θα το διαβάζω στον άντρα μου, προ φαγητού, μετά φαγητού, προ ύπνου και μετά ξύπνιου... σίγουρα!

Είπα πολλά όμως, βιαστικά, αδιόρθωτα, δεν θέλω να χαλάσω μια σωστή ανάρτηση γι' αυτό το βιβλίο, μπερδεύοντάς την με τα δικά μου!
Υγ. Στην συνέντευξη με συγκίνησαν πολύ τα λόγια της συγγραφέως που μ' αγγίζουν απόλυτα, εδώ και πολλά πολλά χρόνια, τα λέω και τα κάνω, χαρίζοντας τα βιβλία μου. (Όταν είχα. Δεν διαθέτω πια λεφτά, ούτε για φωτοτυπίες, όπως χρόνια έκανα!)
Την ενδιαφέρει να διαβαστεί το βιβλίο της! Όχι τόσο να "πουληθεί"! Μεγάλη κουβέντα! Δεν την έχω ακούσει από πολλούς και κυρίως, δεν πείθουν ότι το εννοούνε! Αυτή η κυρία, η Σοφία Μαντουβάλου που εξέδιδε μόνο παιδικά ως τώρα, με έπεισε! Έτσι, απλά!

Να' ναι καλά να γράφει και να την διαβάζουνε! Αυτή είνα η καλύτερη ανταμοιβή για μία ή ένα συγγραφέα! Λεφτά μαζεύεις κι όταν πουλάς πατάτες! Δε λέει!

Τα' πα! Πάμε τώρα πολυλογού, Κατειρήνα!

Τρίτη 29 Νοεμβρίου 2011

Συνέντευξη της Πέρσας για τις Χάρτινες ζωές

Εδώ:
Συνέντευξη της Πέρσας για τις Χάρτινες ζωές

"Εύγε" στον Βόλο!

Τοπικά
ΒΡΑΒΕΥΣΗ ΓΙΑ ΜΑΘΗΤΕΣ ΤΟΥ 3ου ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ ΒΟΛΟΥ
2011-11-29 - 22:42:10
Το blog που δημιούργησαν Βολιώτες μαθητές λαμβάνει βραβείο από το Υπουργείο Παιδείας
Μία ομάδα οχτώ μαθητών από το 3ο Γυμνάσιο Βόλου με επικεφαλής την καθηγήτριά τους κ. Σοφία Κανταράκια δημιούργησαν ένα blog αφιερωμένο στον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη, κλέβοντας τις εντυπώσεις της εκπαιδευτικής κοινότητας.
Η δημιουργία τους απέσπασε το δεύτερο βραβείο σε πανελλαδικό διαγωνισμό που πραγματοποίησε το Υπουργείο Παιδείας μέσω πλατφόρμας νεανικής δημιουργίας i-create και την Παρασκευή η ομάδα των μαθητών μαζί με την καθηγήτριά τους θα βρεθούν στην Αθήνα όπου θα τιμηθούν από το Υπουργείο Παιδείας.
Την απόφαση να τιμήσουν τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη και να συμμετάσχουν στον πανελλήνιο διαγωνισμό που προκήρυξε το Υπουργείο Παιδείας με τίτλο «Παπαδιαμάντης - Ελύτης- Γκάτσος - Τσίρκας: 100 χρόνια μετά» έλαβαν οχτώ μαθητές του 3ου Γυμνασίου Βόλου. Με την καθοριστική βοήθεια της καθηγήτριάς τους κ. Σοφίας Κανταράκια οι μαθητές δημιούργησαν ένα blog με τίτλο «Σοφία εν τάξει», όπου και ανέδειξαν διαδικτυακά το έργο του μεγάλου Σκιαθίτη δημιουργού.
Η πρωτοποριακή αυτή τους δράση απέσπασε το καλοκαίρι το δεύτερο βραβείο σε πανελλαδική κλίμακα, με τους μαθητές και την καθηγήτρια να δηλώνουν την ικανοποίησή τους για την επιτυχία της προσπάθειάς τους. Από τον Απρίλιο περίπου που η σελίδα στο διαδίκτυο είναι ενεργή οι μαθητές και η κ. Κανταράκια την ανανεώνουν διαρκώς, ενώ η ομάδα φιλοξενήθηκε και στην εκπομπή Escape της δημόσιας τηλεόρασης που ασχολείται με το διαδίκτυο. «Θέλαμε να δείξουμε πως τεχνολογία και λογοτεχνία μπορούν να συνεργαστούν. Το σχολείο μας είναι το μοναδικό στη Μαγνησία που συμμετείχε στον διαγωνισμό και συναγωνιστήκαμε ιδιωτικά εκπαιδευτήρια και σχολεία των Αθηνών που είχαν και την τεχνική υποδομή και όλα όσα απαιτεί ένας τέτοιος διαγωνισμός» σημείωσε χαρακτηριστικά η κ. Κανταράκια, η οποία μαζί με τους μαθητές της ομάδας θα βρεθούν την Παρασκευή στην Αθήνα στην ειδική εκδήλωση που οργανώνει το Υπουργείο Παιδείας για τους διακριθέντες μαθητές.
ΡΕΠΟΡΤΑΖ: Δήμητρα Παλαιοδημοπούλου

Ανάσα...

Τ' απόγευμα πήρα μια βαθιά ανάσα, πάλι, πάμε παρακάτω, να ξεκολλήσει το μυαλό απ' τα δύσκολα...

Εδώ διάβασα μια έρευνα ΣΟΚ για την χοληστερίνη!
Λίγο δύσκολο να καταλήξω σε συμπέρασμα, ως απλή αναγνώστρια και συνάμα παθούσα...
Από χοληστερίνη, δεν έχω παράπονο! Μάλιστα, κατά καιρούς έχω συνδυάσει και την ασιτία μαζί! Ότι πούλαγα, έτρωγα η καημένη... (περίπτερο-γαριδάκια)

.




Άντε "Καλό Ταξίδι"

και στον μπαμπά του Γιώργου Θ. που δεν ξέρω τ' όνομά του! Πριν λίγο το έμαθα. Ήταν 97 χρονών.
Τι σημασία έχει; Ο Γιώργος μόνο θα "μετρήσει" τα κενά....
Μεγάλα Κουράγια, Γιώργη!


Υγ. Είπε κανείς για "μέτρημα" Αποχαιρετισμών, μέσα σε τόσο λίγο χρόνο; Εγώ δεν μετράω, πια! Όσο τα πόδια μου δεν τα βρέχει πολύ -ακόμα- το κύμα, αντέχω... Όταν θα με βρέξει ολόκληρη, δεν ξέρω πως θα αντιδράσω...
Να μη δείξει!...






Μη σχολιάστε...

  • Είναι από κείνες τις μέρες... και τις ώρες που ένα τηλέφωνο θα δώσει το "μαρς", για το που θα τραβήξουν τα μουλαρωμένα πόδια.
    · · πριν από λίγα δευτερόλεπτα


  • Ο χρήστης Kateirina Noima κοινοποίησε την ενημέρωση κατάστασης του χρήστη PassPort - Xώρος Πολιτισμού.
    ΤΗΝ ΠΕΜΠΤΗ ΣΤΟ PASSPORT: ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΠΑΥΛΟ ΣΙΔΗΡΟΠΟΥΛΟ Αν κι έφυγε από τη ζωή μόλις στα 42 του χρόνια, ο Παύλος Σιδηρόπουλος άφησε ανεξίτηλο το στίγμα του στη μουσική σκηνή της χώρας. Αυτή την Πέμπτη, στις 9 το βράδυ, φίλοι και συνεργάτες του μοιράζονται με το κοινό του PASSPORT τις αναμνήσεις τους από τον Παύλο και... αποτιμούν το έργο του. Μετά τη συζήτηση, θα προβληθεί η ταινία του Αντρέα Θωμόπουλου "Να μ' αγαπάς". Στη συζήτηση μετέχουν ο μουσικός & ηθοποιός Δημήτρης Πουλικάκος, ο ραδιοφωνικός παραγωγός Γιάννης Πετρίδης και ο συγγραφέας Σταύρος Σταυρόπουλος. Συντονίζει ο συγγραφέας Πέτρος Τατσόπουλος. Είσοδος ελεύθερη.Δείτε περισσότερα
    · · · 8 ώρες πριν


  • Είναι μια από κεινες τις σιωπηλές, μεγάλες νύχτες... Που δεν ξέρεις αν θέλεις ο χρόνος να τρέξει ή να μείνει εκεί, στην κατάψυξη, για όσο χρειάζεται, ώσπου να μαζέψεις δυνάμεις για να τρέξεις ο ίδιος σε μια μεγάλη, πάλι, σιωπηλή μέρα...
    · · 10 ώρες πριν

Δευτέρα 28 Νοεμβρίου 2011

Πρώτο ΘΕΜΑ online : Έλληνες λαθρομετανάστες σε πέντε ηπείρους - Ελλάδα

Πρώτο ΘΕΜΑ online : Έλληνες λαθρομετανάστες σε πέντε ηπείρους - Ελλάδα

Πρώτο ΘΕΜΑ online : Κάηκε ζωντανός ο Βαγγέλης Λειβαδάς - Πολιτισμός - Θέατρο

Πρώτο ΘΕΜΑ online : Κάηκε ζωντανός ο Βαγγέλης Λειβαδάς - Πολιτισμός - Θέατρο

ΤΟ ΒΗΜΑ - Η πλούσια προσφορά του Βαγγέλη Λειβαδά στο ελληνικό θέατρο - πολιτισμός

ΤΟ ΒΗΜΑ - Η πλούσια προσφορά του Βαγγέλη Λειβαδά στο ελληνικό θέατρο - πολιτισμός

Θύμιος Καρακατσάνης - Τα είπε όλα κι έφυγε...

ΤΕΧΝΕΣ Πολιτισμός/ Ειδήσεις
thymios_karakatsanesΓια την απόφαση του να εγκαταλείψει τη μεγάλη του αγάπη, το θέατρο, μίλησε ο Θύμιος Καρακατσάνης.
Ο κορυφαίος μας ηθοποιός, μιλώντας στην «Espresso» δηλώνει αηδιασμένος και πικραμένος για όσα συμβαίνουν γύρω μας, αλλά και στον χώρο του θεάτρου, με αποτέλεσμα να πάρει την οριστική απόφαση να κλείσει ένα τεράστιο κεφάλαιο της ζωής του.

- Θα εμφανιστείτε κάπου αυτή τη θεατρική σεζόν;
Θα εμφανιστώ τη Δευτέρα Παρουσία! Έχω ήδη αποσυρθεί...

- Δεν νομίζω ότι ισχύει αυτό που λέτε. Υπηρετήσατε με πάθος το θέατρο...
Δεν μπορώ πια, δεν μπορώ...λέει κουρασμένα και κλείνεται στον εαυτό του.

- Γιατί απέχετε;
Γιατί δεν γουστάρω!

- Μη μου πείτε ότι θα αποσυρθείτε;
Τι να αποσυρθώ, αφού έχω ήδη αποσυρθεί...


- Πώς πήρατε αυτή την απόφαση;
Όλη αυτή η αναξιοκρατία μ’ έχει κάνει να αηδιάσω.

- Νιώθετε την ανάγκη να αποτοξινωθείτε;
Ε, ναι. Μάλλον...

- Εσείς έχετε προσφέρει το γέλιο απλόχερα στο κοινό. Τώρα γιατί αυτή άρνηση;
Τώρα μου βγαίνει κλαυσίγελος...

- Αν αυτή τη στιγμή σάς έδιναν έναν χώρο, ποιο έργο θα ανεβάζατε που θα αντικατόπτριζε τη σημερινή κατάσταση;
«Τα Κουλουβάχατα», το έργο που γράφει η ίδια η ζωή.

- Ένα είδος σάτιρας;
Δεν θα έλεγα σάτιρα. Είναι είδος τραγωδίας...

- Λένε ότι ένας μεγάλος κωμικός ηθοποιός μπορεί να παίξει εξίσου καλά και αρχαία τραγωδία. Γιατί δεν το τολμήσατε;
Κάποτε, όταν ήμουν στο Θέατρο Τέχνης, με έβαλε ο Κουν, αφού τον παρακάλεσα εγώ, σε μια τραγωδία. Και με την πρώτη φράση που είπα, έσκασαν όλοι στα γέλια. Τότε κατάλαβα ότι η τραγωδία μου είναι για γέλια...
- Ξαφνικά γίνατε λιγομίλητος...
Τι να πω; Τι υπάρχει για να πεις;

- Πώς βλέπετε εξ αποστάσεως το θέατρο;
Μακάρι να λείψω από το κοινό. Με το να λείπω όμως εγώ δεν λέει τίποτα. Πρέπει να λείψουν πολλοί !

- Θέλετε να πείτε ότι σήμερα υπάρχουν άνθρωποι στον θεατρικό χώρο που δεν έχουν καμία σχέση με αυτόν;
Πιστεύω ότι η απουσία θα έκανε καλό σε πολλούς και πάνω απ’ όλα στο ίδιο το θέατρο και τον πολιτισμό μας.

- Ούτε έναν Αριστοφάνη δεν θέλετε να κάνετε το καλοκαίρι;
Στα όνειρά μου, ναι. Σκέφτομαι...

- Τι άλλο σκέφτεστε;
Είναι έτσι τα πράγματα, που όσο περνάει ο καιρός σκέφτεσαι ότι τόσα χρόνια δουλεύω και τελικά τι έκανα; Το μόνο που ακούς είναι μια πικρόχολη κριτική. Και μάλιστα για πράγματα που δεν έφταιγες.

- Δεν νομίζω ότι το κοινό ποτέ σας αντάμειψε με τέτοιου είδους κριτική.
Ναι, εντάξει. Αλλά υπάρχουν και αυτοί οι κονδυλοφόροι του κερατά. Δεν ξέρω τι άλλο θα γράψουν, αλλά ούτε και με ενδιαφέρει. Το μόνο που μ’ ενδιαφέρει είναι πώς θα ορθοποδήσει αυτός ο τόπος. Όλα τα άλλα τα έχω γραμμένα!

- Την κατάσταση που βιώνουμε όλοι μας πως τη σχολιάζετε;
Πολύ ωραία! Ο,τι πρέπει για να αρχίσεις να βρίζεις!

- Πώς αντιμετωπίζετε αυτή την κρίση;
Με κρίση.


- Πιστεύετε ότι θα βγει η χώρα από το αδιέξοδο;
Η χώρα ποτέ δεν ήταν εκτός. Δεν ξέρω αν θα βγει. Αμα δεις αυτά που καθορίζουν τη ζωή μας πολιτικά, πολιτιστικά, κοινωνικά, είναι να χτυπάς το κεφάλι σου στον τοίχο.

- Πιστεύετε ότι έχουμε μια νέα κατοχή;
Δεν είμαστε ούτε υπό κατοχή.

- Σε τι κατάσταση βρισκόμαστε;
Ανοχύρωτοι εντελώς.


- Εσείς, βαθιά πολιτικοποιημένος καλλιτέχνης, από τις μεγάλες φυσιογνωμίες του σύγχρονου ελληνικού θεάτρου, τι πιστεύετε ότι πρέπει να γίνει για να δούμε μια άσπρη μέρα σε αυτό τον τόπο;
Να είμαστε στον «Πλούτο» του Αριστοφάνη. Πιο ακριβοί σε όλα.

- Πώς νιώθετε όταν λοιδορεί τη χώρα μας στα πρωτοσέλιδά του ο ξένος Τύπος;
Φαίνεται κατάλαβαν τι είμαστε.

- Όλους αυτούς τους δυσβάσταχτους φόρους εσείς τους πληρώνετε ή κάνετε αντίσταση και ανυπακοή;
Όση ανυπακοή και να κάνεις, έρχεται η εφορία και σ’ τα βουτάει.

- Τι σας πονάει περισσότερο έτσι όπως έχουν εξελιχθεί τα πράγματα;
Αυτό που με πονάει είναι ότι όλοι κάνουνε αγώνα αφού έχει τελειώσει ο αγώνας.
- Θα μπορούσατε να βγείτε σε μια πλατεία και να προτρέψετε τους συμπολίτες σας να επαναστατήσουν;
Θα μπορούσα να το κάνω απευθυνόμενος στους ανθρώπους του θεάτρου. Όμως, αν δεν υπάρχει εισιτήριο, δεν μπορείς να κάνεις επανάσταση. Όλα για το εισιτήριο γίνονται.

- Εσείς θυμάστε κάποια άλλη τόσο δύσκολη εποχή;
Δεν θυμάμαι δύσκολη εποχή για τη χώρα, γιατί δεν υπήρξε καμία εύκολη.
- Από οικονομικής πλευράς πώς είστε; Πολλοί ομότεχνοί σας λένε ότι περνάνε δύσκολα, πόσο μάλλον εσείς που δεν εργάζεστε τώρα...
Θα δούμε... Εμείς είμαστε νοικοκυραίοι πάντα.

- Έχετε και τον μπαξέ σας που έχει όλα τα καλά.
Ναι! Πρέπει να είσαι νοικοκύρης για να μην ενοχλείς το κοινωνικό σύνολο.

- Φοβάστε για το μέλλον των παιδιών σας;
Για το μέλλον όλων των παιδιών φοβάμαι. Τα παιδιά μου δεν ζουν έξω από την κοινωνία και ούτε μπορεί κανείς να διαφυλάξει τα παιδιά του. Το μόνο που μπορείς είναι να τα διδάξεις. Και δυστυχώς, η διδαχή είναι να τα κάνεις να αποστρέφονται τον κόσμο.


πηγή

Κυριακή 27 Νοεμβρίου 2011

ΖΑΓΟΡΑ ΠΗΛΙΟΥ

Χαρά, σε όσους μένουν ΖΑΓΟΡΑ!
www.zagora.com.gr
Ζαγορα, Μένουμε Ελλάδα

· · · 16 ώρες πριν

Των χαιρετισμών...

Στον κυρ Αντώνη, ευχόμενη "Καλό Ταξίδι"! 100 και δυόμιση μηνών! Τόσο άντεξε αυτή τη δύσκολη ζωή, κι ήταν τυφλός, κι έγραφε!!! "Έγραφε"...! http://www.youtube.com/watch?v=9L4Tg2a5Q7k

www.youtube.com
melina mercouri & manos hadjidakis sing together for the french tv the song "kyr antonis" (Κυρ - Αντώνης) Lyrics - Στίχοι: Ο Κυρ Αντώνης πάει καιρός που ζούσ...

· · · Χθες στις 12:20 π.μ.
  • Με αφορμή αυτόν τον χαιρετισμό στον κυρ- Αντώνη που Έφυγε αργά, είχα  κάποιες ανάλογες απορίες τηλεφωνικές από γνωστούς και φίλους:
  • "Καλά! Τι γίνεται ρε Κατερίνα με σένα; Τον τελευταίο καιρό, όλο χαιρετάς... και χαιρετάς..."
Απάντησα, ότι σ' αυτούς τους αποχαιρετισμούς δεν υπάρχει επιλογή καθυστέρησης. Προέκυψε σε σαράντα μέρες να χαιρετήσω πέντε ανθρώπους, γνωστούς, φίλους, αγαπημένους. Άλλους από κοντά, άλλους από μακριά. Οι δυο χαιρετισμοί ήταν μεγάλο σοκ για μένα. Σε συνδυασμό και με τους άλλους, ήρθε και κάτσιασε πάνω μου η μελαγχολία του θανάτου. Είναι φυσιολογικό όμως ο θρήνος, όσο φυσιολογικός είναι κι ο θάνατος. Αρκεί να έρχονται όλα στη σειρά τους και με μέτρο...
Τόσο, όσο, ώστε ν' αντέχεται...

Μη σου τύχει...
Κι άμα, όμως;
Δε μπορείς να παραβλέψεις την απουσία ενός, πόσο μάλλον πέντε ανθρώπων από μελλοντικές στιγμές της ζωής σου, που ... όπως και να' χει, αλλάζει πολύ το κάδρο... 


Βιβλιοκριτική - Ρίτσα Μασούρα - Χάρτινες Ζωές Πέρσα Κουμούτση

Έκλεψα και την ομιλία της Ρίτσας Μασούρα για το νέο βιβλίο της Πέρσας Κουμούτση, "Χάρτινες Ζωές".




 
Η ομιλία μου για το βιβλίο της Πέρσας Κουμούτση «Χάρτινες Ζωές»

Οταν παίρνεις στα χέρια σου ένα βιβλίο, ελπίζεις πως τελειώνοντας το, θα χεις υφαρπάξει μερικά κομμάτια από τη ξένη ζωή που φυλάσσεται ως ανεκτίμητος θησαυρός στις σελίδες του. Ναι, γιατί οι σελίδες δεν είναι απρόσωπες,δεν είναι απλώς ένα χαρτί που το αγγίζεις και ικανοποιείσαι. Είναι το αποτύπωμα της ζωής των ηρώων, των πρωταγωνιστών του βιβλίου. Εκεί, καταγεγραμμένα τα πάθη, οι μικρότητες και οι μεγαλοσύνες, τα λάθη και οι συνεχείς διορθώσεις, οι νόμιμοι και οι παράνομοι έρωτες, οι πολλαπλές φαντασιώσεις, η σμίκρυνση των σπουδαίων γεγονότων, η μεγέθυνση των ασήμαντων συναισθημάτων, το εγώ των ανθρώπων απόλυτο, άκαμπτο, αλλά πολλές φορές ασπόνδυλο εγώ.

Επομένως, ένα βιβλίο θεωρείται επιτυχημένο όταν μπορεί και σε καθιστά κοινωνό αυτού του πλέγματος της ζωής και παράλληλα σου αφήνει περιθώρια να ταυτιστείς με τους ήρωές του. Διάβασα το βιβλίο της Πέρσας Κουμούτση. Διάβασα τις «Χάρτινες Ζωές» που για μένα δεν είναι χάρτινες, δεν κινδυνεύουν να γίνουν πολτός για ανακύκλωση, αλλά είναι ζωές από μπετόν αρμέ, ζωές που αντέχουν στον ιστορικό χρόνο. Κι έτσι όπως περνούσα από τη μια ιστορία στην άλλη των γυναικών που εναποθέτουν στα χέρια του αναγνώστη τις κρυφές τους στιγμές, τα όνειρα και τις πίκρες τους, τα θέλω τους, αλλά και την υποταγή τους στους κοινωνικούς κανόνες των εποχών,  έτσι, λοιπόν, αισθάνθηκα να’ μαι κι εγώ κομμάτι από τα κομμάτια τους. Είδα κι εγώ δικές μου γυναίκες να με παρατηρούν από την άλλη πλευρά του δρόμου. Είδα τη μάνα, τη γιαγιά, τη θεία. Πρόσωπα που όπως και στο βιβλίο της Πέρσας θέλουν να μας μιλήσουν, να μας προφυλάξουν, να μας ανοίξουν τα μάτια, να μας παροτρύνουν να μην κάνουμε τα ίδια λάθη με εκείνες, αλλά να δεθούμε γύρω από το γαιτανάκι της ελευθερίας, κορδέλλες του χθες , του σήμερα και του αύριο.

Το βιβλίο γλυστράει όμορφα ανάμεσα στα δάκτυλα μας κι ας πονάνε και οι τρεις γυναίκες του. Δεν υπάρχει απλωμένο δίχτυ ασφαλείας. Οι ηρωίδες πέφτουν στο κενό και ο κρότος που αφήνουν πέφτοντας, είναι εκκωφαντικός. Υπάρχει όμως ένα κοινωνικό πλαίσιο και μέσα σ’ αυτό οι τρείς γυναίκες αναπαράγουν τον μικρόκοσμό τους, η κάθε μια διαφορετικά. Ωρες ώρες θυμίζουν τα παιδιά που παίζουν κουτσό στην αυλή και κάποια στιγμή η μάνα τα φωνάζει για φαγητό. Τα φωνάζει με ύφος αυστηρό, δεν σηκώνει αντιρρήσεις . Ετσι και οι γυναίκες της Πέρσας, παρατεταγμένες ενώπιον του χρόνου είναι σαν τα παιδιά που παίζουν κουτσό στη γειτονιά, καταπίνουν λαίμαργα τη ζωή κι ύστερα, όπως ο κούκος βγαίνει και λέει την ώρα, έτσι κι εκείνα χώνονται μέσα στην κουζίνα σε πλήρη τάξη και εναρμόνιση με το περιβάλλον. Βεβαίως πάντα υπάρχουν εξαιρέσεις. Το βλέπουμε και στο βιβλίο. Οι ήρωες ακριβώς επειδή ενέχουν το στοιχείο του ηρωϊσμού, ξεφεύγουν απ’ τη ρότα. Επαναστατούν, ερωτεύονται πέρα από τις δυνάμεις τους, σπάνε τα δεσμά, γίνονται αντισυμβατικοί, αναζητούν την ελευθερία, την απρόσιτη ελευθερία, ως τη στιγμή που η ίδια η ζωή, τους θυμίζει ψυχρά ότι είναι γυναίκες με περιορισμένη δράση και με περιορισμένους ορίζοντες....

Δεν θα είχε νόημα να μιλήσουμε για τη ζωή των τριών γυναικών, της Μαριάνθης, της Βικτώριας, της Ανθής. Θα τις διαβάσετε άλλωστε. Εχει νόημα όμως να μιλήσουμε για την ελευθερία της γυναίκας. Το βιβλίο ολόκληρο είναι σαν μια κραυγή, κραυγή και ωδή στην ελευθερία. Εχει σημασία να  συνειδητοποιήσουμε την πορεία της στον ελληνικό χρόνο και κόσμο για να αποδεχτούμε πως οι γυναίκες πάντα πάλευαν για όσα δεν είχαν και πάντα κέρδιζαν, αν και εφόσον το επεδίωκαν, τις μικρές μάχες που τους έφταναν για να ισορροπούν. Εχει σημασία να πούμε για το θάρρος τους, για την επιθυμία τους να ζήσουν έναν παράνομο έρωτα ή να τινάξουν στον αέρα μια καλοστημένη ζωή με την ελπίδα του ονειρικού κόσμου, της ονειρικής φυγής. Οι γυναίκες που γνωρίζουν ότι αν γίνουν Δαίδαλοι, θα χαθούν ,αλλά το τολμούν. Ναι, ακόμη κι όταν γνωρίζουν ότι η επιστροφή θα είναι ένας αδιαπραγμάτευτος εγκλωβισμός. Και οι τρεις γυναίκες της Πέρσας ζουν παρόμοιες καταστάσεις, άλλες με υπερβολική και πρωτόγνωση ένταση, άλλες λιγότερο, καθώς είναι περισσότερο συμβιβασμένες με το περιβάλλον τους.

Η Ιστορία είναι γεμάτη από σπουδαίες γυναίκες. Πολλές τα κατάφεραν κι ας κονταροκτυπήθηκαν στις εποχές τους με το ανδρικό κατεστημένο. Να θυμηθούμε τη Σιμον ντε Μποβουάρ και το «Γυναίκα δε γεννιέσαι, γίνεσαι»,  τη Γαλάτεια Καζαντζάκη, τη Διδώ Σωτηρίου, τις γυναίκες που πάλεψαν στην αντίσταση στην Κατοχή, να θυμηθούμε την Σπετσιώτισσα Ελένη Μπούκουρα που ντύθηκε άνδρας για να σπουδάσει ζωγραφική στην Ιταλία σε εποχές που θεωρείτο τρέλα κάτι τέτοιο και που ο κόσμος στο νησί εγκαίρως είχε φροντίσει να της κρεμάσει στο στήθος μια προσβλητική για τη γυναικεία της φύση ταμπέλα....  Η Γαλάτεια Καζαντζάκη σε μια συγκλονιστική ομιλία της το 1928 στην Αθήνα είχε χωρίσει τις εργαζόμενες γυναίκες σε τρεις κατηγορίες : τις πισωδρομικές, τις ελευθεριάζουσες και τις προοδευτικές φιλελεύθερες. Περίεργη κατανομή, αλλά αυτά ήταν τα όρια της εποχής της και προφανώς μια γυναίκα που εργαζόταν και ήταν όμορφη κινδύνευε να αποκτήσει τα χαρακτηριστικά μιας ελευθεριάζουσας γυναίκας. Ομως τελικά,  οι γυναίκες χρειάστηκε να σκαρφιστούν λύσεις, να υποχωρούν, να επαναστατούν , να εξοργίζονται, αλλά να μεγαλώνουν τους γιούς όπως ακριβώς και οι δικές τους μάνες. Παρέμειναν για χρόνια σε δεύτερο πλάνο, άλλα όλο αυτό το διάστημα επεξεργάζονταν τις λεπτομέρειες και μερόνυχτα σχεδίαζαν τις υπόγειες διαδρομές τους ως το απέναντι πεζοδρόμιο, εκεί όπου λογικά τους θα τις περίμενε η ελευθερία.


Σήμερα, παρ ότι τίποτα δεν έχει πλήρως κερδηθεί, τίποτα δεν είναι χαρτογραφημένο με ακρίβεια, εμείς οι γυναίκες έχουμε κάνει τεράστια βήματα προόδου. Και μάλιστα  έχουμε κερδίσει το σεβασμό του άλλου φύλου. Δεν θέλουμε να  ποδοπατήσουμε τον άλλο, αντιθέτως θέλουμε να είμαστε μαζί, να πορευόμαστε μαζί, να σχεδιάζουμε τη ζωή μας μαζί. Το μαζί που είναι εταιρικό βεβαίως και ως γνωστόν σε μια εταιρία υπάρχουν σκαμπανεβάσματα.

Παρ όλα αυτά, υπάρχει ένα σοβαρό θέμα. Τα όρια. Ποιά είναι τα όρια της ελευθερίας και πού μπορούμε να φτάσουμε. Μήπως η μεγάλη ελευθερία γίνεται ασυδοσία; Μήπως η μεγάλη ελευθερία επιτρέπει να αναδύονται στην επιφάνεια οι μικρότητες και οι κακίες μας ; Δεν ξέρω, το θέτω ως ερώτημα. Στην «Ελευθερία» του Αμερικανού συγγραφέα Φράνζεν, βλέπουμε πως η πρωταγωνίστρια Πάτυ από κάποια στιγμή και πέρα δεν ξέρει πώς να διαχειριστεί τη μεγάλη ελευθερία που έχει. Η Πάτυ λυπάται τον εαυτό της επειδή είναι τόσο ελεύθερη.Η ελευθερία των επιλογών φέρνει δυστυχία. Το κοινωνικό συμβόλαιο τρίζει, μας ψιθυρίζει ο Φράνζεν, όταν οι παραδοσιακές πεποιθήσεις αποσαθρώνονται.Την ελευθερία δεν ξέρουν όλοι να τη χρησιμοποιούν σωστά.  Η αλήθεια, όπως σημειώνει η Πέρσα στο προλογικό της σημείωμα,  παραμένει ζητούμενο. Κι εγώ θα συμπληρώσω ότι παραμένει απελπιστικά υποκειμενική.

Κλείνω με τα λόγια μιας σπουδαίας Λιβανέζας συγγραφέως , της Etel Adnan σε φίλο της συγγραφέα. ".....H γυναίκα είναι το πλάσμα που περιμένει: περιμένει να μεγαλώσει, περιμένει να γίνει έφηβη, περιμένει τον μνηστήρα της, τον άντρα της, το παιδί της, τα γηρατειά και τον θάνατό της. Περιμένει τα παιδιά της να έρθουν και να φύγουν, να μεγαλώσουν και να παντρευτούν, τον άντρα της να πάει στη δουλειά το πρωί και να γυρίσει το βράδυ. Περιμένει το νερό να βράσει, τον πόλεμο να τελειώσει, την άνοιξη να ξανάρθει. Περιμένει κάποιος να τη φιλήσει, να την πάρει, να την απορρίψει, να τη λησμονήσει. Περιμένει τη στιγμη της αγάπης, τη στιγμή της εκδίκησης, της λήθης και πάλι του θανάτου...
· · Κοινοποιήστε

Τα μπλογκ:

Πέρσα Κουμούτση

Ρίτσα Μασούρα

Ρίτσα Μασούρα - βιογραφικό - απόψεις - προτάσεις

Μερικές φορές συνομιλούμε με ανθρώπους, με αφορμή άλλους ανθρώπους και τα έργα τους και συνήθως δεν βρίσκουμε τον χρόνο να γνωρίσουμε καλύτερα και τους φίλους των φίλων μας.
Κάπως έτσι την έπαθα κι εγώ, όχι μόνο για την Ρίτσα Μασούρα, αλλά και για πολλούς άλλους ανθρώπους.
Χθες, λοιπόν, είχα την ευκαιρία να μάθω περισσότερα για την Ρίτσα Μασούρα και χάρηκα ιδιαιτέρως που είναι και η ίδια ένας εξίσου αξιόλογος άνθρωπος!
Θα μου πεις, "πεσ ' μου τον φίλο σου, να σου πω ποιος είσαι"...
Θα σου πω, "δεν είναι απόλυτο αυτό, γιατί η επαφή με πολύ κόσμο και η ίδια η ζωή μου απέδειξε πως δεν είναι ακριβώς έτσι..."

Όπως και να' χει, ποτέ δεν είναι αργά να ξανασυστηθείς μ' έναν γνωστό σου άνθρωπο, έστω κι έτσι, από μακριά και ιντερνετικά. Είναι κι αυτό ένα σφίξιμο χεριού, ένα μπράβο, ένα "μ' αγγίξαν πολλά απ' τα λόγια  και τα έργα της ψυχής σου"!




Είμαι κι εγώ μια γυναίκα σαν όλες εσάς. Σε πολύ νεαρή ηλικία, σχεδόν κοριτσόπουλο έχασα τον άνδρα μου. Σκοτώθηκε σε τροχαίο έξω από τη Στυλίδα. Κι έμεινα πίσω θυμωμένη, ερωτευμένη, φορτισμένη, απογοητευμένη, με δύο μωρά στην αγκαλιά και μύρια όσα προβλήματα γύρω μου. Μια μητέρα με αλτζχάιμερ που την φρόντισα επί δέκα χ...ρόνια ανελλιπώς και μια γιαγιά που σήμερα στα 109 της εξακολουθώ να την φροντίζω, χωρίς να την έχω στείλει σε θλιβερά γηροκομεία. Δύσκολα χρόνια με γεύσεις πικρές στο στόμα, δίχως ίχνος χαράς. Έπρεπε να βγω στη δημοσιά, όπως έλεγε ο πατέρας μου, να αποδείξω ότι δεν είμαι ελέφαντας , ότι δεν είμαι σενάριο επιστημονικής φαντασίας, αλλά μια γυναίκα με σάρκα και οστά , μια συνηθισμένη γυναίκα που όφειλε να προστατεύσει παιδιά και γονιούς. Και φυσικά, ούτε λόγος να πέσω στο γκρεμό. Έμοιαζα με μουλάρι που όφειλα να ακροπατώ στο χείλος του γκρεμού και να αλαφιάζω. Ήταν πολλές οι υπόγειες διαδρομές, υπήρχαν δάκρυα τις νύχτες στο μαξιλάρι, υπήρχαν όμως και χαμόγελα το πρωί στα δυό αγόρια. Ζωή και ελπίδα μαζί, ένα κουβάρι που ακόμη και σήμερα δύσκολα το ξεμπερδεύει κάποιος, Προχώρησα όμως, όπως προχωρήσατε και όλοι εσείς κι έγινα κοινωνική, δούλεψα και δουλεύω σκληρά, εξυψώσεις, ταπεινώσεις, χαστούκια, μπράβο…. Μια φορά, όταν διευθυντής της « Κ» ήταν ο Α.Καρκαγιάννης, κάτι είχα γράψει, μάλλον χάλι θάταν, οπότε μπήκε στην αίθουσα σύνταξης και μου είπε παρουσία των συναδέλφων μου ότι δεν έχω τομή στον εγκέφαλό μου! Εκτοτε χρειάστηκε να αποκτήσω τομή και νάμαι σήμερα μπροστά σας. Όχι για να σας πω στοιχεία από έρευνες , όχι να αναφερθώ σε πανεπιστημιακά βιβλία, αλλά να σας μιλήσω απ’ την καρδιά μου. Δεν μου πέρασε από το μυαλό να σας αναπτύξω πολεμικές στρατηγικές που θα εκτινάξουν τη γυναίκα στην κορυφή της πυραμίδας. Να κάνει τι εκεί πάνω μονάχη ;Προτιμώ να πω κάτι κοινότοπο, αλλά αληθινό: ΟΤΙ Η ΖΩΗ ΕΚΠΟΡΕΥΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΓΥΝΑΙΚΑ. Γι αυτό, οι ευθύνες και οι υποχρεώσεις μας είναι περισσότερες από τα δικαιώματα για τα οποία δώσαμε και δίνουμε σημαντικούς αγώνες. Ξέρετε, έχει περάσει πολύς ανθρώπινος χρόνος από την εποχή που η Ρόζα Παρκς, η μαύρη ράφτρα από το Μοντγκόμερι της Αλαμπάμα αρνήθηκε να σηκωθεί από τη θέση της στο λεωφορείο και να την παραχωρήσει σ ‘ ένα λευκό, ως όφειλε. Κι έχει περάσει πολύς χρόνος από τότε που εμείς τα θηλυκά βγήκαμε από την σπηλιά και πήραμε στο κατόπι τον άνδρα, πιστεύοντας ότι μπορούμε όχι να τον αντικαταστήσουμε στο κοινωνικό του ρόλο, τουλάχιστον να τον ανταγωνιστούμε. Και φυσικά πέρασε καιρός από την παιγνίδι με την τυφλόμυγα. Ωραία ήταν όταν μας έκλειναν τα μάτια κι εμείς λέγαμε ψέματα ότι όλα τα βλέπουμε – τίποτα δεν βλέπαμε, απλώς είχαμε εξασκήσει τη φαντασία μας. Το ίδιο συνέβη και με τους παραμορφωτικούς καθρέφτες. Άλλες εμείς από εδώ, άλλες οι γυναίκες που βλέπαμε στον καθρέφτη, πότε παραμορφωμένες, λίγο επηρμένες, λίγο πόρνες, λίγο επιστημόνισες, λίγο λαϊκές, λίγο κυριλέ… Πάνε αυτά, ξεχάστε τα. Πάμε παρακάτω. Οι παιδικές ασθένειες μας τέλειωσαν. Σε ποιόν αρέσει η ακινησία; Είστε καλά με το νοιώθετε βολεμένες ; Το σπιτάκι σας, τον αντρούλη σας, το παιδάκια σας, τα βράδια του Σαββάτου στο Μέγαρο ή στην ταβερνούλα της γειτονιάς… Ωραία όλα αυτά και σεβαστά και ιερά. Αλλά αυτά ανήκουν στο χώρο δίπλα στο εικονοστάσι, ποια στιγμή λέτε ; Τη στιγμή που μια ατίθαση έφηβη που λέγεται ζωή κάνει πάρτι ξυπόλητη στα πλακάκια της κουζίνας και μάλιστα εν τη απουσία σας. Σας αρέσει αυτό ; Σας αρέσει η φωτογραφία σας στο κάδρο, με ένα προσποιητό μειδίαμα στα χείλη ; Ημι-ικανοποίηση ; Ημι-χαρά; Ημι-απαγοήτευση ; Έχω μια πρόταση να σας κάνω. Ελάτε να βγούμε από το κάδρο και ν’ ακουμπήσουμε τις πλάτες μας δίπλα στο λευκό τοίχο, δηλαδή να μην απομακρυνθούμε πολύ, όχι γιατί φοβόμαστε, αλλά για να μην χαθεί η σταθερά της σιγουριάς μας. Η πρόταση μου δεν αναφέρεται τόσο πολύ στις νέες γυναίκες που έχουν αρπάξει τη ζωή απ τα μαλλιά και το παλεύουν. Να σας προτείνω να στηθείτε μια μέρα έξω από την καγκελόπορτα ενός λυκείου σε ώρα διαλείμματος. Δείτε τα κορίτσια μας πόσο όμορφα και πόσα δυναμικά είναι. Αυτό επομένως που θα πω αφορά τις λίγο μεγαλύτερες, πού χουν μεγαλώσει τα παιδιά τους, που η σχέση τους μέσα στο σπίτι με το σύζυγο είναι επιεικώς μέτρια και που στο κομμωτήριο ξεφυλλίζουν με ανάμεικτα συναισθήματα τα μοδάτα περιοδικά, με τα λίφτινγκ, τις μεθόδους λιποαναρρόφησης χωρίς νυστέρι ή με νυστέρι και τα μεσημέρια παρακολουθούν τα τηλεοπτικά σκουπίδια, καταγράφοντας τις δηλώσεις της Τζούλιας, της κάθε Τζούλιας… Ακούστε με και κρατείστε το. Η πιο ωραία γυναίκα σήμερα είναι η γυναίκα στα 50 της που πιάνει τον εαυτό της να σκέφτεται ότι θα μπορούσε να παρακολουθήσει μαθήματα στο Ανοικτό Πανεπιστήμιο (έχουμε τρία στην Αθήνα) που θα μπορούσε να μάθει μια κάποια τέχνη, να ενταχθεί σ ένα πολιτιστικό σύλλογο ή πολιτικό σχήμα. Να βγει, σας λέω, να εκτεθεί, να δοκιμαστεί διαφορετικά μακριά από την επιρροή του συζύγου – γιατί υπάρχουν και σύζυγοι που θέλουν τη γυναίκα υποτακτικό πλάσμα στο σπίτι, ναι, ναι, υπάρχουν. Να βρει το θάρρος ν’ανοίξει κουβέντα με την περιπτερού – που είναι σαν να χει βγάλει τρία πανεπιστήμια και να μιλάει τρεις ξένες γλώσσες. Κι ύστερα να πάει πιο κάτω στη φουρνάρισσα κι ανάμεσα στο ψωμί, στο γάλα, στον κόσμο στην ουρά να πει δύο κουβέντες παραπάνω μαζί της για την οικονομική κρίση. Να αφουγκραστεί δηλαδή τη ζωή, έξω από το σπίτι, μακριά από την τηλεόραση, όχι όμως υπό τη μορφή της προστατευόμενης κυρίας, αλλά της γυναίκας που ποθεί να μετεξελιχθεί σε ενεργό πολίτη. Το αντίθετο του ΑΝΕΡΓΟΥ ΠΟΛΙΤΗ ΕΙΝΑΙ Ο ΕΝΕΡΓΟΣ ΠΟΛΙΤΗΣ. Υπάρχουν τρόποι αν πραγματικά το θέλουμε. Όπως υπάρχουν τρόποι να πείσουμε την κακοποιημένη γυναίκα να μοιραστεί το πρόβλημα της, δίχως ντροπή. Να ξανοιχτεί στα αρμόδια κέντρα. Θα την ακούσουν, μπορεί και να την αγκαλιάσουν. Δεν ξέρετε. Σίγουρα όμως θα απελευθερωθεί η ίδια και θα αναλάβει από κει και πέρα τις ευθύνες της, γιατί οι ευθύνες δεν ποτέ του ενός, είναι και του άλλου. Εκείνο που προέχει να βρούμε, είναι τρόπους επικοινωνίας. Να δικτυωθούμε , ανάλογα με τις δυνατότητες της γυναίκας και τις εμπειρίες της κάθε μιας μας, με στόχο τη διάχυση των ιδεών, με στόχο την εμπέδωση του νέου ήθους, το οποίο η γυναίκα οφείλει να ξετυλίξει μπροστά μας. Ναι, αυτή ο Βαστάζος της Γης. Να σας πω ένα παράδειγμα : είστε στην παραλία, ένα ζευγάρι με τις πετσετούλες σας, τις κουβεντούλες σας…. νομίζετε ότι είστε μόνοι και είστε έτοιμοι για τα παραπέρα. Αίφνης εμφανίζεται μια ομάδα από άλλους κολυμβητές, όχι απαραιτήτως ζευγάρια και σας ζητούν φωτιά για το τσιγάρο. Η γυναίκα μουτρώνει, ο άνδρας δίνει φωτιά και θέλει να πιάσει κουβέντα. Η γυναίκα τον αποτρέπει. Κι εκείνος με ευγένεια της εξηγεί ότι έχουν όλο το χρόνο να τα πούνε αργότερα, ας μην χάσουν την ευκαιρία που τους δίνει ένας αναπτήρας για να ακούσουν τις κουβέντες των άλλων. Αν και εφόσον αξίζουν βεβαίως…. Έτσι είναι και στη ζωή, στην καθημερινότητά μας. Απλά πράγματα που εμείς τα κάνουμε σύνθετα, γιατί τρελαινόμαστε για τις αποκλειστικότητες… Η ενεργοποίηση, λοιπόν, της γυναίκας (το ζητούμενο) η οποία μέρα τη μέρα προχωράει, πρέπει να γίνεται με ομαλό τρόπο, όπως σας είπα προηγουμένως: με τη μετακίνηση μας λίγο πιο πέρα από το κάδρο. Να πείσουμε τους άνδρες μας ότι αξίζουμε κάτι καλύτερο, ότι έχουμε κάθε λόγο να συμμετάσχουμε στα κοινά, να καταθέσουμε το λιθαράκι της γνώσης και κυρίως το ένστικτο της γυναίκας- μάνας που νομίζω ότι όμοιο του δεν υπάρχει πουθενά. Παλιότερα διάβαζα συχνά Σοπενχάουερ. Με εντυπωσίαζε ο μισογυνισμός του. Τότε , μου ήταν αδύνατον να εξηγήσω γιατί ένας σπουδαίος στοχαστής έβαλλε κατά της γυναίκας με τόσο αιχμηρό τρόπο. Έλεγε ο Σοπενχάουερ : «Πρέπει να σκοτίστηκε από τον έρωτα ο νους των ανδρών για να ονομάσουν ωραίο αυτό το μικρόσωμο φύλο, με τους στενούς ώμους, τους φαρδιούς γοφούς και τις κοντές γάμπες. Όλη η ομορφιά του έγκειται στο ερωτικό ένστικτο. Αντί να το ονομάζουν ωραίο, θα ήταν πιο σωστό να το αποκαλούν αντιαισθητικό. Οι γυναίκες δεν διαθέτουν συναίσθημα, δεν ξέρουν ούτε από μουσική, ούτε από ποίηση. Σ’ αυτές, τα πάντα είναι σκέτος πιθηκισμός, προσχήματα και επιτήδευση που αντανακλά την επιθυμία τους να αρέσουν» Εκ των υστέρων κι έχοντας κοντραριστεί με τη ζωή, όπως ας προανέφερα, ζώντας πλέον σ έναν πολυεστιακό τόπο με τις πολυμορφικές συμπεριφορές αναρωτιέμαι πώς θα αντιδρούσε αυτός ο μοναχικός περιπατητής της Βαϊμάρης, όχι τόσο στην απελευθέρωση των γυναικών, όσο στην εκμετάλλευση τους από τη διαφήμιση. Η , μάλλον, να το διατυπώσω καλύτερα, πώς θα αντιδρούσε στην προώθηση μέσω της διαφήμισης, ενός προτύπου γυναίκας που νομίζω ότι ο φιλόσοφος αποδίδει στην τελευταία του πρόταση : Πιθηκισμός, προσχήματα και επιτήδευση που αντανακλά την επιθυμία τους να αρέσουν. Αναφέρομαι γενικότερα στην εκμετάλλευση του γυναικείου σώματος και στον τρόπο που ο διαφημιστής στοχεύει στη διέγερση του θεατή για να πουλήσει το προϊόν. Με απασχολεί το πώς η γυναίκα πέφτει στην παγίδα της ωραιοποιημένης ζωής. Παλιότερα στην Ποσειδώνος υπήρχε μια διαφήμιση με μια πολύ ωραία κοπέλα με κόκκινα εσώρουχα κι από κάτω η εξής πρόταση : Τι σημασία έχει αν δεν ξέρω να μαγειρεύω ; Ναι, με τέτοια εσώρουχα, και τέτοιο κορμί, τί να την κάνω τη μαγειρική, ευτυχώς υπάρχουν και το ντελίβερι. Κανείς όμως από τους διαφημιστές δεν σκέφτηκε το πώς μια τέτοια αντίληψη φιλτράρεται από μια έφηβη, μια νεαρή κοπέλα που δεν έχει προλάβει να διυλίσει την πληροφορία και που κάποιος την έχει πείσει ότι το όνειρο της ζωής ξεκινάει από το ρόλο μιας πανελίστριας ή μιας τηλεοπτικής γλάστρας. Θα μου πείτε, εσένα τώρα αυτό σε ενόχλησε ; Σιγά. Μήπως στα περίπτερα δεν κυκλοφορούν περιοδικά αντίστοιχου περιεχομένου ; Για να φτάσουμε στο χρήμα πρέπει πρώτα να διεγείρουμε το κοινό. Απλά μαθηματικά. Δεν παύει όμως νάναι ένας βραχνάς. Κι εδώ οι μητέρες αυτές που θα πρέπει να εξηγήσουν στα κορίτσια εγκαίρως και με θάρρος ένα μικρό κομμάτι της αλήθειας τούτου του κόσμου. Ποτέ όλη τη αλήθεια, γιατί μετά η ζωή θα είναι βαρετή. Τελευταία θα είδατε στην τηλεόραση τη μικρή Βραζιλιάνα τη βασίλισσα της σάμπας. Ξεσηκώθηκε όλος ο ΟΗΕ στο όνομα των δικαιωμάτων του παιδιού κι ακούστηκαν διάφορες υπερβολές, με αφορμή την επιμονή των γονιών της μικρής να αναλάβει νωρίς το ρόλο της. Όμως για να δούμε πόσες μανάδες, Ελληνίδες, πόσες γυναίκες κάνουν τα πάντα για να σπρώξουν τα κοριτσάκια τους στη διαφήμιση και να αρπάξουν λίγο από τη δική τους πιθανή λάμψη ; Ας είμαστε ρεαλιστές κι ας ξαναστήσουμε τους κανόνες του παιγνιδιού. Όχι παλαιομοδίτικα, όχι αναχρονιστικά, όχι βιαστικά και τυχαία. Μέσα από τη συζήτηση, μέσα από τη ΣΥΝΑΝΤΙΛΗΨΗ για έναν πακτωλό θεμάτων, μέσα από την κοινή δράση, από τη διεκδίκηση θέσεων στους δημόσιους χώρους, στο δημαρχείο, στη Βουλή. Να βγούμε από τη νιρβάνα που μας στήνουν γύρω μας. Όχι να πολεμήσουμε τους άνδρες. Όποιος λέει τέτοιες κουβέντες, είναι χαμένος από χέρι. Δεν έχουμε καιρό για πολέμους. Έχουμε λίγο χρόνο να σμίξουμε, να αγαπηθούμε ξανά, να γνωριστούμε μεταξύ μας, να απλώσουμε τα χέρια και να στήσουμε εκείνο το κοινωνικό δίχτυ ασφάλειας που κάθε φορά, μα κάθε φορά θα μας βοηθάει να ξεπερνάμε με σύνεση και υπομονή τις μεγάλες κρίσεις. Σε πλαίσιο τιμιότητας και με γνώμονα την ευθύνη. Δεν θα κερδίσουμε αλλιώς το σεβασμό της κοινωνίας όλης. Η αντίληψη, βαθιά πατριαρχική, ότι η γυναίκα είναι ο αγρός και ο άνδρας είναι το αλέτρι φθίνει, αλλά δεν αντικαθίσταται. Οι κυβερνήσεις θεσπίζουν νόμους και επαίρονται για τις ποσοστώσεις υπέρ των γυναικών, αλλά οι ποσοστώσεις αποκτούν τη μορφή δουλείας για τα κόμματα. Επομένως δεν αρκούν οι μεγάλες κουβέντες, τη στιγμή που η γυναίκα αγγίζει με σχεδόν παιδικό φόβο την περιοχή της κοιλιάς της και κοιτάζει τον άνδρα χωρίς το πλεονέκτημα της εμπιστοσύνης ; Η σημερινή ημέρα είναι ίσως μια ευκαιρία για μικρές, αλλά ουσιαστικές αναθεωρήσεις. Πολλές από εμάς, ήδη τις έχουμε κάνει. Ας το τολμήσουν όσες θέλουν κι όσες νοιώθουν έτοιμες να δράσουν διαδραστικά σ’ ένα πολυμορφικό πια κόσμο. Στο κάτω κάτω είμαστε πια – σωματικά τουλάχιστον - στον αντίποδα του μοντέλου-γυναίκα του Σοπενχάουερ, άρα οι μετοχές μας έχουν κάθε λόγο να εκτιναχθούν. Τολμήστε και να ξέρετε ότι όλο και κάποιος θα βρεθεί δίπλα σας να σας στηρίξει. ( Από την Ομιλια μου στους Ανοικτούς Ορίζοντες κατα τη βράβευσή μου ) 
Σας ευχαριστώ. ---- 
Ρίτσα Μασούρα Γεννήθηκα στον Πειραιά. Σπούδασα στη Νομική Αθηνών.Εργάστηκα ως δημοσιογράφος διεθνών θεμάτων στην κρατική τηλεόραση ως το 1997 και παράλληλα στην εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, όπου και συνεχίζω να δημοσιογραφώ.Διδάσκω το μάθημα "ΜΜΕ και Κοινωνική Πραγματικότητα " στο Λαϊκό Πανεπιστήμιο της Αγίας Παρασκευής. Συμμετέχω σε παρουσιάσεις βιβλίων διαφόρων εκδοτικών οίκων.Γνωρίζω καλά τα ευρωπαϊκά θέματα, συμμετέχω σε συνέδρια και αποστολές. Με ενδιαφέρει ο,τιδήποτε πολιτιστικό. Μιλώ αγγλικά, γαλλικά και λίγα γερμανικά.Δείτε περισσότερα
Σελίδα: Αρέσει σε 921 άτομα.

· · · 21 ώρες πριν ·
-------
Εδώ η Ρίτσα απευθύνεται στην γυναίκα του σήμερα (της πλειοψηφίας), δε νιώθω να ανήκω εκεί, αλλά βρίσκω την ομιλία της πολύ σωστή και ενδιαφέρουσα, γι' αυτό και την αντέγραψα!














Θέλουν και τα τρ(αί)να να ξεκουραστούν



Θέλουν και τα τρ(αί)να να ξεκουραστούν

Ο λύκος της ψυχής μου ξενυχτάει

Ο λύκος της ψυχής μου ξενυχτάει

Στα πεταχτά...

Τούτο το Σαββατοκύριακο, θες ότι λείπει ο γιος μου, θες ότι (μάλλον) ο χάκερ μου ήταν εκτός, χάρηκα λίγο παραπάνω το ίντερνετ, αν και τελικά... προσάρμοσα τη ζωή μου και χωρίς αυτό.

Το ότι θα μου λείψει, είναι σίγουρο! Δεν τίθεται θέμα! Τίθενται όμως άλλα και σίγουρα δεν είναι μόνο θέμα οικονομικού και βασικών προτεραιοτήτων, (βάση των δυσκολιών της εποχής μας), όσο είναι το ότι δεν επιτρέπω σε κανέναν έξυπνο χειριστή, όποιου προγράμματος και συστήματος να ελέγχει τα προσωπικά μου δεδομένα και την ζωή μου!

Ως εκεί, ήταν! Μπορεί να μου στοίχησε ακριβά το "παιχνίδι του", μα τώρα, καταλαβαίνοντας ότι τον υποψιάζομαι, ελπίζω να μην το ξανατολμήσει, γιατί δεύτερη ευκαιρία δεν έχει! Μας τελείωσαν!

Τώρα κλείνω εγώ το κουμπάκι... όσο έχω ακόμα ίντερνετ, για να δει πόσο "μικρός" στάθηκε απέναντί μου!Είμαι σίγουρη ότι του "έφτασε"!

Μετά, θα μείνουμε κι οι δυο χωρίς κουμπάκια, μέχρι εκείνος να βρει κάτι καλύτερο να παίξει...

Όσο για τους φίλους μου (με εισαγωγικά ή χωρίς) που δεν μπορούν να καταλάβουν και πολλά, απ' τα λίγα που γράφω, να 'μαστε καλά.... "βουνό με βουνό δε σμίγει"!

Έλεγα, όσο ακόμα τρέχει ο μήνας, να εκμεταλλευτώ την σύνδεση, μα μάλλον δεν θα το κάνω απόψε.
Το κάθε τι, θέλει τη στιγμή του!

Επειδή ο άνθρωπος είπαμε, "γεννιέται, δεν αλλάζει", έχω πολλά νέα να ανακοινώσω και εύχομαι να τα προλάβω! Αν όχι, μη μου κρατήσετε κακία!

Όταν επανέλθουν όλα στην φυσιολογική τους ροή, θ' ανοίξουν και τα σχόλια και όλα!

Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου...
Ας ήμουνα εγώ "το παιχνίδι" του που θα σταματήσει να υπάρχει και θα τον αναγκάσει να προσαρμοστεί με την πραγματικότητα της ύπαρξής του και της ζωής του!

Αυτά, αν περιμένει να πάρει ένα "μαντάτο" μου από δω! 

ΥΓ. Κι επειδή δεν έχει καμιά σχέση με ανθρώπους που γνώρισα απ' το ίντερνετ, ας μην γίνονται άλλες παρεξηγήσεις! Καμιά φορά οι συμπτώσεις γίνονται τραγικές!Γι' αυτό και το διευκρινίζω!

Τέλος, εξηγήσεων!

Πάμε τώρα στα άλλα τα ωραία που έχω κρατήσει στα πρόχειρα!

Παύλος Σιδηρόπουλος













Παύλος Σιδηρόπουλος


Παύλος Σιδηρόπουλος

Νικόλας ο Άσιμος και Σωτηρία Λεονάρδου














Νικόλας ο Άσιμος και Σωτηρία Λεονάρδου

Στο μυαλό είναι ο στόχος - Κατερίνα Γώγου




Στο μυαλό είναι ο στόχος





Παρασκευή 25 Νοεμβρίου 2011

Της Αγίας Αικατερίνης



















Στο παρά πέντε μια σφραγίδα της μέρας μου!

"Ευχαριστώ" όλους όσους με θυμήθηκαν!

Συγκινημένη, κι έτσι, κι αλλιώς!

Πέμπτη 24 Νοεμβρίου 2011

Παράνομη Φωτοτύπηση βιβλίων

 
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ ΑΠΟ 1250 ΤΙΤΛΟΙ ΒΙΛΙΩΝ ΣΕ ΠΑΡΑΝΟΜΗ ΦΩΤΟΤΥΠΗΣΗ!
Μετά από ενέργειες του Οργανισμού Συλλογικής Διαχείρισης Έργων του Λόγου (ΟΣΔΕΛ) εντοπίστηκε στο κέντρο της Αθήνας φωτοτυπικό κατάστημα, το οποίο είχε αποθηκευμένα 1250 βιβλία σε ηλεκτρονική μορφή και προέβαινε σε παράνομη εκτύπωση και πώλησή τους! Η ιδιοκτήτρια συνελήφθη και οδηγήθηκε στον Τακτικό Ανακριτή, όπου βρίσκεται αντιμέτωπη με βαρύτατες κατηγορίες.
Περισσότερα από 600 βιβλία ήταν καθαρά νομικού περιεχομένου, ενώ τα υπόλοιπα ήταν βιβλία ακαδημαϊκά και εκμάθησης ξένων γλωσσών.
Η τακτική της παράνομης αναπαραγωγής με τη χρήση σύγχρονων ψηφιακών μέσων  πλήττει καίρια τον χώρο του βιβλίου, ιδιαίτερα σε συνθήκες οικονομικής κρίσης. Πρόκειται για μια "εξέλιξη" σχετικά με το πρόσφατο παρελθόν, η οποία πολλαπλασιάζει τα κέρδη αυτών που παρανομούν και μειώνει ακόμα περισσότερο την ανταμοιβή των συγγραφέων για τα πνευματικά τους έργα, αλλά και των εκδοτών που βλέπουν τις επενδύσεις τους να εξανεμίζονται προς όφελος κάποιων που καταπατούν βάναυσα τον νόμο.
Για μια ακόμα φορά υπενθυμίζουμε ότι ο ΟΣΔΕΛ έχει τη δυνατότητα να παράσχει άδειες για τη νόμιμη αναπαραγωγή μικρού μέρους κάθε έργου. Ενώ όμως οι δημιουργοί είναι έτοιμοι να προσφέρουν λύση σε ανάγκες εκπαιδευτικές και γενικότερα κοινωνικές, κάποιοι επιλέγουν ακόμα να παρανομούν εις βάρος των ανθρώπων του πνεύματος και του λόγου.
Ο ΟΣΔΕΛ, σταθερός στην πρακτική του για την καταπολέμηση της παράνομης αναπαραγωγής Έργων του Λόγου κάθε είδους, θα συνεχίσει να ενημερώνει αλλά και να προστατεύει με κάθε νόμιμο τρόπο τα δικαιώματα των δημιουργών, είτε αυτά παραβιάζονται από ιδιώτες είτε ακόμα και από Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου όπως τα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα, σε κάποια από τα οποία έχουν ήδη ασκηθεί αγωγές για παράνομη αναπαραγωγή βιβλίων μέσα στις ίδιες τους τις εγκαταστάσεις.

ΟΣΔΕΛ (Οργανισμός Συλλογικής Διαχείρισης Εργων του Λόγου)
Δερβενίων 6, 106 80 Αθήνα
Τηλ 210 36 26 056
Φαξ 210 36 44 977

Είναι μεγάλες και σημαντικές στιγμές ΦΙΛΩΝ

ΑΡΑ και δικές μου!


περισσότερα:

στην ΓΙΩΤΑ "ΝΑ ΜΑΣ ΖΗΣΕΙ!"

στην Ιουστίνη "ΠΑΝΤΑ ΜΠΡΟΣΤΑ ΚΑΙ ΕΝΩΜΕΝΟΙ!"