Πτώματα στιγμών

"Κατεβαίνετε καθόλου στην Αθήνα;"
"Όχι, γιατί γυρίζω άρρωστος..."

Όπου "Αθήνα", ότι θέλεις βάλε.

Ζόμπυ, παντού.

Χωρίσαμε τη μέρα σε πτώματα στιγμών...

«Χωρίσαμε τη μέρα σε πτώματα στιγμών, σε σκοτωμένες ώρες που τις θάβουμε μέσα μας, μέσα στις σπηλιές του είναι μας, μέσα στις σπηλιές όπου γεννιέται η ελευθερία της επιθυμίας, και τις μπαζώνουμε με όλων των ειδών τα σκατά και τα σκουπίδια που μας πασάρουν σαν «αξίες, σαν ανάγκες», σαν «ηθική», σαν «πολιτισμό». Κάναμε το σώμα μας ένα απέραντο νεκροταφείο δολοφονημένων επιθυμιών και προσδοκιών, αφήνουμε τα πιο σημαντικά, τα πιο ουσιαστικά πράγματα, όπως να παίξουμε και να κουβεντιάσουμε με τα παιδιά και τα ζώα, με τα λουλούδια και τα δέντρα, να παίξουμε και να χαρούμε μεταξύ μας, να κάνουμε έρωτα, ν απολαύσουμε τη φύση, τις ομορφιές του ανθρώπινου χεριού και του πνεύματος, να κατεβούμε τρυφερά μέσα μας, να γνωρίσουμε τον εαυτό μας και τον διπλανό μας»

Ποτέ μου δεν αγάπησα το ηλιοβασίλεμα. Μόνο την Ανατολή. Πολύ! Ίσως γιατί μόνο αυτή φαίνονταν πάντα απ' το χωριό μου. Κρίμα που δεν είχε την ίδια γνώμη με μένα και ο τουρισμός...

Όλο και "γνωρίζουμε" νέους φίλους, μέσω ίντερνετ, ενώ φορέσαμε παροπίδες και δεν βλέπουμε τους διπλανούς μας, την οικογένειά μας, τον ίδιο τον εαυτό μας...

Ενώ κανένας δεν "ανοίγεται" πραγματικά στο παραπέρα, στο καλό, στο καινούργιο, στο άξιο, κι όλοι περιτριγυρίζονται γύρω απ' τις ίδιες κλίκες.

Τι νόημα έχει τότε, το παραπέρα, όταν όλο και πιο πίσω μας πάει;

Δικαιολογημένα φτάσαμε ως εδώ.
Δικαιολογημένα επέστρεψα στη βάση λαχανιασμένη.
Αρκεί να υπάρχει η βάση, γυρίζοντας...