Περιμένοντας τι;

Πάνε μήνες τώρα που μια περιμένω τον κοντό, μια τον ψηλό, τον χοντρό, τον λιγνό, το σήμερα, το αύριο, τις εξελίξεις, τις λύσεις, το τρένο, το βαπόρι, το λεωφορείο και πάει λέγοντας και η ζωή περνάει, αναβάλλοντας και αναβάλλοντας, την ίδια μου την ζωή!
Πολλές φορές θυμάμαι τον παθολόγο μου που του έλεγα, κάποτε, πως δεν θέλω άδεια, ενώ ήμουνα άρρωστη, γιατί θα την χρειαζόμουνα κάποια άλλη στιγμή για τα παιδιά.
Κι εκείνος επέμενε, λέγοντάς μου πως αν δεν είμαι εγώ όρθια, θ' αρρωστήσουν πολλές φορές, κι ότι ο Θεός δεν ρωτάει το δικό μας το πρόγραμμα...

Δίκιο είχε, τον θυμάμαι πάντα, καλή του ώρα, μα... όντως, έχω αποσυντονιστεί, τελείως! Ειδικά, όταν οι αγωνίες μου κρέμονται σε ένα τηλεφώνημα, λόγω απόστασης.
Αναθεματίζω αυτήν την απόσταση που υπήρξε πάντα ο μεγάλος εχθρός της ζωής μου και πάω παρακάτω σε ότι νιώθω ότι χρωστάω εδώ και σε φίλους μου.
...Αν πριν χιονίσει.... κρυώνω, τι θα γίνει στο μέλλον;
Γι' αυτό, απόψε, πριν ξαναμοιραστώ πάλι το λαπ τοπ μου με τον γιο μου (μπήκαμε πάλι στους παλιούς ρυθμούς), θα κάνω το πρώτο βήμα στις εκκρεμότητές μου.
Πάμε, Κατειρήνα! Το να δώσεις χαρά και "Συγχαρητήρια" σε ανθρώπους που αξίζουν, μοιάζει με ολονύκτια προσευχή...