Έτοιμο το βιντεάκι της απογευματινής βροχής στον τσίγκο.
Και τώρα βρέχει, πολύ! Και έξω και μέσα...
Απίστευτο! "Μια λάμψη είναι ο άνθρωπος, κι αν είδες, είδες!" είχα διαβάσει παλιότερα κάπου. Δε θυμάμαι που, ειδικά τώρα, που έχω πάθει το σοκ της ζωής μου!
Δεν θα ξανασηκώσω τηλέφωνο!Τέλος!Δεν θα ξανασηκώσω τηλέφωνο!Τέλος!Δεν θα ξανασηκώσω τηλέφωνο!Τέλος!Δεν θα ξανασηκώσω τηλέφωνο!Τέλος!Δεν θα ξανασηκώσω τηλέφωνο!Τέλος!
Δε θέλω να ξέρω, τίποτα, τέλος!
Νιώθω σα να 'μαι στόχος κι ο Χάροντας ρίχνει βέλη γύρω γύρω, λες και θέλει να με τρομάξει! Έλεος!
Έφυγε ο Γιάννης! Σε λίγο θα γιόρταζε! Στα καλά, καθούμενα! Απίστευτο! Προχθές γελάγαμε!
Δεν ήταν φίλος, κολλητός. Γείτονας στο περίπτερο ήταν, μα τι σημασία έχει; Ήταν νέος, είχε παιδιά, όνειρα!
Γιάννη, βουβή...Βρέχει!
Θα στείλω στον εχθρό (ή φίλος;) ένα κρασί, να τον μεθύσω...
Χθες έλεγα στην Μαρία για τον Στέφανο που Έφυγε απρόοπτα και μου είπε:
"Καλύτερα! Γλύτωσε!"
Έμεινα βουβή να την κοιτάζω. "Δηλαδή, εκεί φτάσαμε;" την ρώτησα.
Δεν ξέρω, Γιάννη, αν εκεί είναι καλύτερα...
Εύχομαι για σένα, να είναι!... "Καλοτάξιδος"!
Ανάσα.
Σα βγω απ' αυτή τη "φυλακή"...
