Του Γιάννη...

Τελικά, "Γιάννης κερνάει, Γιάννης πίνει..."
Έτσι κατάντησα. Απ' τα πολλά που ήθελα να πω, να φωνάξω, να τσιρίξω ότι "δεν μ' αρέσουν ρε παιδιά, τα σχέδιά σας για το μέλλον", να ξεσπάσω, να εκτονωθώ, κάθομαι και ψάχνω πως να τα δουλέψω σε βιντεάκια, σε σύγκριση με το παρελθόν.
Δεν ξέρω. Πολλά θα ήθελα να κάνω, λίγα προλαβαίνω, τελικά.
Πάντως, κοιτάζοντας πίσω...τα χασομέρια μου εδώ στα μπλογκ, διαπιστώνω πως έχω αφήσει πολύ φωτογραφικό υλικό.
Χαίρομαι.
Χαίρομαι, γιατί αυτό θα υπάρχει -ίσως- και μετά από μένα και ναι, -ίσως είναι χρήσιμο, για τους νεότερους.
Η πλατεία της Ευαγγελίστριας και η πλατεία Πανεπιστημίου ήταν μεγάλα κεφάλαια ζωής για μένα.
Τις έζησα σε αλλιώτικες στιγμές, τις αγάπησα, τις πόνεσα.
Σα γριά που ξόφλησε, με πονάνε οι αλλαγές τους.
Βλέπω μπουλντόζα και τρέμω.
Οδοστρωτήρα, το ίδιο.
Δεν εύχομαι να χάσω το φως μου...
Θα ήθελα μόνο, αλλιώς φωτισμένες αυτές τις πλατείες, και όχι μόνο. 

Το υστερόγραφο της πολυλογούς:
Ευχή και κατάρα για μένα η φωτογραφική μηχανή. Στεναχωρέθηκα που χάλασε η καλή μου. Χαίρομαι που χαλάει η φθηνή μου. Θα κερδίσω πολύ χρόνο, αν βλέπουν μόνο τα μάτια μου, χωρίς να δείχνω...
Ξέρω πως θα 'ναι, σα να μου κόψανε το χέρι... Δε θέλω να το φανταστώ... Σκιάζομαι, χωρίς δεύτερα μάτια, γιατί αυτές οι ματιές... είναι αποδείξεις, ενώ οι άλλες...
Δεν ήθελα να γίνω κάτι συγκεκριμένο, όταν ήμουνα παιδί. Δεν περίσσευαν  τα όνειρα, τότε... Μεγαλώνοντας, προέκυψαν πολλά κουσούρια....
Λανθάνουσες καταστάσεις.
Όμως, αν ήμουνα δημοσιογράφος, θα ήμουνα καλός!
Έφυγα! Αν είχα εφημερίδα, έπρεπε ήδη να είχε βγεί!