Βράδυ Κυριακής, παρά 15 λεπτά, ξημερώματα Δευτέρας 16/1/12
Δεν θα μιλήσω για τα σανίδια (εικόνα μπλογκ, που θέλει δούλεμα), ούτε για το "ανάγκης" που πήγαινε για κρυφό και μια φωνή επέμενε στο ΟΧΙ, και βγήκε φανερή, χωρίς καν να με ρωτήσει.
Στίγματα ημέρας.
Πολύ συμβολικά. Απίστευτα. Ένα τηλέφωνο με καθυστέρηση 13 ολόκληρα χρόνια... Τόσα όμορφα και συγκινητικά λόγια που θα μπορούσαν να αναστήσουν και πεθαμένο... και ναι, ανάστησαν την μάννα....
"Ευχαριστώ" τόσο αυτή την κοπέλα για το τόσο μεγάλο γέμισμα ψυχής, σήμερα!...
Έδωσα λίγο καθυστερημένα μερίδιο χαράς και στην άλλη φίλη που αποδεδειγμένα το αξίζει...
Γέμισα τόσο, πετάω....! Μέσα μου!
Δικά μου τα άγραφα λόγια της, μη θεωρηθεί καβάλημα. Η αλήθεια της όμως, με συνετάραξε! (Πάει δεν πάει η λέξη, μόνο αυτή με καλύπτει!)
Μετά, χτύπησε πάλι ο τηλέφωνο! Κι όσο ήταν εχθρός, "φίλος πάει να γίνει σήμερα", είπα μέσα μου και το σήκωσα.
"Γεια σου, Καίτη!"
"Με πρόλαβες! Θα σας έπαιρνα... Μιλούσα..."
"Αυτό ήθελα! Να σε προλάβω!..."
Είπαμε...
Μετά... μίλησα με αίμα...
"Τι κάνεις, Καίτη;"
"ΕΣΥΥΥΥΥΥ;"
(Πόσο αίμα να χύθηκε σ' αυτή τη λέξη; Πόσο;)
"Δόξα τω Θεώ! Δεν έχουμε δικαίωμα να κάνουμε παράπονα! Είμαι ΕΝ ΖΩΗ!"
Από πόσα θανατηφόρα τούνελ, μπορεί να 'χει περάσει άνθρωπος για να πει, "Είμαι εν ζωή;"
Πόσα;
Ένιωσα λυγμό να με βουβαίνει, μα ευτυχώς, ξεβούβανα, εγκαίρως:
"Αυτό έλλειπε, να μην είσαι!" έλεγε στα γρήγορα η γλώσσα μου και χάρηκα τόσο που δεν την τσάκισα δαγκώνοντάς την, γιατί συχνά προτρέχει, χωρίς να με ρωτήσει και μετά την δαγκώνω.
Είπαμε, ότι λέγεται... φρενάραμε ότι δεν λέγεται, συζητώντας για τον καιρό.
Περάσαν ώρες, περιστρέφομαι γύρω από άλλες τροχιές, αυτές οι λέξεις θα περιστρέφονται για πάντα γύρω απ' τον εαυτό μου, μαζί με κάποιες άλλες, καλές, που μάζεψα (χθες πια -12:07) την Κυριακή.
Ξεχασμένες φωνές, ακούστηκαν μέσω γήινων Αγγέλων, δίνοντάς μου τα μηνύματά τους...
Τα πήρα, όλα. Τα κρατάω για την καμπούρα μου, για το αναμάσημα των δύσκολων ημερών που εν γνώση μου, έρχονται. Και δεν είναι ένα το μέτωπο. Είναι πολλά.
Θυμήθηκα το "Εύ θνήσκειν" απ' την εκδήλωση του Κώστα Πατρίκου...
Ένα "Εν" και ένα "Εύ" θα γυρίζουν πάντα γύρω απ' την τροχιά όλων μας, έτσι κι αλλιώς.
Τι δεν θυμήθηκα, σήμερα! και μόνη και μαζί με τόσο διαφορετικά πρόσωπα!
Είναι ο χρόνος που κάνει αυτές τις αναμνήσεις γλυκές, και άπονες, όπως όταν χαιδεύεις στο κορμί, του χρόνου τα σημάδια και τις γιατρεμένες πια πληγές, τις ορατές, από χ λόγους.
Έφυγα. Δεν ήρθα για να μείνω. Όταν η ανάγκη για απόδειξη καλής γραφής και δήθεν, εμφανίζεται, εγώ στρίβω και ψάχνω τραγούδια.
Είναι το καλύτερο φάρμακο, το "μαχαίρι" σ' ότι μου κάνει κακό. (Δύο τα κ; Και κανένα, "νο σενσερ"; Κάπως έτσι!)
Τώρα έφυγα και με αδιόρθωτα τα ορθαγραφικά και εκφραστικά λάθη μου.
Κανένας δεν την βρίσκει στην τουαλέτα των αναγκών του...
Φεύγει, μη τον πάρουν τα αρώματα...
Κάπως έτσι. Τα έχω χίλιο 'πεί , τα έχω ξαναγράψει...
Δεν θα μιλήσω για τα σανίδια (εικόνα μπλογκ, που θέλει δούλεμα), ούτε για το "ανάγκης" που πήγαινε για κρυφό και μια φωνή επέμενε στο ΟΧΙ, και βγήκε φανερή, χωρίς καν να με ρωτήσει.
Στίγματα ημέρας.
Πολύ συμβολικά. Απίστευτα. Ένα τηλέφωνο με καθυστέρηση 13 ολόκληρα χρόνια... Τόσα όμορφα και συγκινητικά λόγια που θα μπορούσαν να αναστήσουν και πεθαμένο... και ναι, ανάστησαν την μάννα....
"Ευχαριστώ" τόσο αυτή την κοπέλα για το τόσο μεγάλο γέμισμα ψυχής, σήμερα!...
Έδωσα λίγο καθυστερημένα μερίδιο χαράς και στην άλλη φίλη που αποδεδειγμένα το αξίζει...
Γέμισα τόσο, πετάω....! Μέσα μου!
Δικά μου τα άγραφα λόγια της, μη θεωρηθεί καβάλημα. Η αλήθεια της όμως, με συνετάραξε! (Πάει δεν πάει η λέξη, μόνο αυτή με καλύπτει!)
Μετά, χτύπησε πάλι ο τηλέφωνο! Κι όσο ήταν εχθρός, "φίλος πάει να γίνει σήμερα", είπα μέσα μου και το σήκωσα.
"Γεια σου, Καίτη!"
"Με πρόλαβες! Θα σας έπαιρνα... Μιλούσα..."
"Αυτό ήθελα! Να σε προλάβω!..."
Είπαμε...
Μετά... μίλησα με αίμα...
"Τι κάνεις, Καίτη;"
"ΕΣΥΥΥΥΥΥ;"
(Πόσο αίμα να χύθηκε σ' αυτή τη λέξη; Πόσο;)
"Δόξα τω Θεώ! Δεν έχουμε δικαίωμα να κάνουμε παράπονα! Είμαι ΕΝ ΖΩΗ!"
Από πόσα θανατηφόρα τούνελ, μπορεί να 'χει περάσει άνθρωπος για να πει, "Είμαι εν ζωή;"
Πόσα;
Ένιωσα λυγμό να με βουβαίνει, μα ευτυχώς, ξεβούβανα, εγκαίρως:
"Αυτό έλλειπε, να μην είσαι!" έλεγε στα γρήγορα η γλώσσα μου και χάρηκα τόσο που δεν την τσάκισα δαγκώνοντάς την, γιατί συχνά προτρέχει, χωρίς να με ρωτήσει και μετά την δαγκώνω.
Είπαμε, ότι λέγεται... φρενάραμε ότι δεν λέγεται, συζητώντας για τον καιρό.
Περάσαν ώρες, περιστρέφομαι γύρω από άλλες τροχιές, αυτές οι λέξεις θα περιστρέφονται για πάντα γύρω απ' τον εαυτό μου, μαζί με κάποιες άλλες, καλές, που μάζεψα (χθες πια -12:07) την Κυριακή.
Ξεχασμένες φωνές, ακούστηκαν μέσω γήινων Αγγέλων, δίνοντάς μου τα μηνύματά τους...
Τα πήρα, όλα. Τα κρατάω για την καμπούρα μου, για το αναμάσημα των δύσκολων ημερών που εν γνώση μου, έρχονται. Και δεν είναι ένα το μέτωπο. Είναι πολλά.
Θυμήθηκα το "Εύ θνήσκειν" απ' την εκδήλωση του Κώστα Πατρίκου...
Ένα "Εν" και ένα "Εύ" θα γυρίζουν πάντα γύρω απ' την τροχιά όλων μας, έτσι κι αλλιώς.
Τι δεν θυμήθηκα, σήμερα! και μόνη και μαζί με τόσο διαφορετικά πρόσωπα!
Είναι ο χρόνος που κάνει αυτές τις αναμνήσεις γλυκές, και άπονες, όπως όταν χαιδεύεις στο κορμί, του χρόνου τα σημάδια και τις γιατρεμένες πια πληγές, τις ορατές, από χ λόγους.
Έφυγα. Δεν ήρθα για να μείνω. Όταν η ανάγκη για απόδειξη καλής γραφής και δήθεν, εμφανίζεται, εγώ στρίβω και ψάχνω τραγούδια.
Είναι το καλύτερο φάρμακο, το "μαχαίρι" σ' ότι μου κάνει κακό. (Δύο τα κ; Και κανένα, "νο σενσερ"; Κάπως έτσι!)
Τώρα έφυγα και με αδιόρθωτα τα ορθαγραφικά και εκφραστικά λάθη μου.
Κανένας δεν την βρίσκει στην τουαλέτα των αναγκών του...
Φεύγει, μη τον πάρουν τα αρώματα...
Κάπως έτσι. Τα έχω χίλιο 'πεί , τα έχω ξαναγράψει...
