Ήταν 3 Γενάρη 12.Κρύωνα. Δοκίμασα να μαζέψω τα "τσαντήρια" μου και να πάω κοντά στο τζάκυ, να ζεσταθώ κι εγώ, να τραβάει και την τσιγαρίλα, μη ξεπαγιάζω όλη νύχτα μ' ανοιχτό παράθυρο (όπως συνηθίζω στο κατοχικό δωμάτιο... βγαίνει απ' το κατοχή - κατάληψη)και βλέπω μια ρίζα δέντρου στο τζάκυ!
Πάγωσα.
"Πού την βρήκες;" ρώτησα τον άντρα μου.
"Κάτω!" μου είπε.
Δε ρώτησα περισσότερα.
Όσο καιγόταν, το κοίταζα ...και το μυαλό μου έγραψε ατέλειωτα βιβλία...
Με πόναγε η ψυχή.
...Από τότε, δεν ξανακάθισα εκεί. Πήρα τα τσαμπασίρια μου και ήρθα στα κρύα μου λημέρια.
Πόσες ώρες πια, να κάψεις αερόθερμο ή καλοριφέρ;
Ζεσταίνομαι με την κάπνα μου και έχω για μουσική τις σταγόνες της βροχής στον τσίγκο.Το προτιμώ.
Έψαξα για ένα τραγούδι που να ντύνει αυτές τις φωτογραφίες. Χάρηκα που βρήκα αυτό και μιλάει για αγάπη.
Η τσίγγινη βροχή άλλαξε τόνο.
Της απαντάω πως: "πάω για ύπνο".
Όχι, δεν θα πάω από κατάθλιψη.
Θα πάω τραγουδώντας, κι όπου με βγάλει!
Αγάντα, Κατειρήνα!
Μπόρες θα 'ρθουν, θα φύγουν,έτσι είναι η ζωή! Αυτές οι εναλλαγές την κάνουν να ξεχωρίζει απ' το μυθιστόρημα, γι' αυτό δεν θα προλάβεις ποτέ να γράψεις! Γεννήθηκες για να μάθεις πως να ζεις, την ίδια σου τη ζωή, γιατί τελικά, ένας μύθος είναι η και ίδια, μια σκηνή, πολλοί οι ήρωες, ένας ένας φεύγει και το έργο κάποτε τελειώνει και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα...
Το χειροκρότημα;
Μόνο οι ηθοποιοί νιώθουν την αξία του.
Οι άλλοι, άγνωστον!
Ποιον να ρωτήσεις;
Και στην τελική, αξίζει;
Έχουν γίνει τόσα λάθη, πάνω σ' αυτό το χειροκρότημα!
Δεν έχει νόημα...
Αλλιώς: no sense
