Στον Στέφανο

Τι τραγούδι να σου πω, δε σε ήξερα πολύ...

Είδα τα φώτα, γιορτές ήταν, μάλιστα γιόρταζες εκείνη τη μέρα, φαντάζομαι, μέχρι το μεσημέρι οι φίλοι σου σού εύχονταν "Χρόνια Πολλά", και μετά από λίγες ώρες... "Καλό Ταξίδι..."
Τι ειρωνία! Οι ιστορίες που γράφει η ζωή, δεν έχουν τέλος, ούτε no like...

Μέρες μετά, σε είδα να μου χαμογελάς σε μια κολώνα της ΔΕΗ. Με καλούσες στο απρόοπτο και ξαφνικό ταξίδι σου...
Θα είμαι ειλικρινής. Δε θα 'ρχόμουνα... Κάποιοι χαιρετισμοί είναι μόνο για λίγους ανθρώπους, δικούς μας, κι εγώ ήμουνα απλά, μια γειτόνισσα.

...λείπουν όμως οι ήχοι σου, της νύχτας. Τους είχα συνηθήσει. Κι αυτοί θα μου λείψουν, ως να συνηθήσω, γιατί συνηθίζει ο άνθρωπος.
Μόνο εκείνο το σκυλί να μη ξανακούσω να κλάψει, ενώ κοίταζε το παραθύρι σου...
Μετά, μουγκάθηκε.
Άκουσα ένα άλλο πριν λίγες μέρες, απ' την άλλη πλευρά, μα βούλωσα τ' αυτιά μου.
Μόνο στην καθυστερημένη είδηση του ταξιδιού σου δεν μπόρεσα, γιατί τα χέρια μου είχαν μουδιάσει.
Ήταν οι μέρες της παγωνιάς, γι' αυτό. Τότε που τ' απλωμένα ρούχα δείχναν φορεμένα και τ' αναμμένα φώτα των γιορτών στο σπίτι σου, είχαν σβήσει.
"Καλό Ταξίδι", γείτονα, Στέφανε!
Άλλος πιο νωρίς, άλλος πιο αργά, άλλος με εισητήριο, άλλος ξαφνικά, όλοι οι δρόμοι καταλήγουν εκεί...κάτω, μα και ψηλά, συνάμα...