Τρίτη 17 Ιανουαρίου 2012

Ενδιάμεσα της σιωπής

...Νωρίτερα, έκλεισα απότομα. Ήρθε ο άντρας μου και έπρεπε να τον υποδεχτώ και να τον περιποιηθώ. Είμαστε τέσσερα άτομα, μα μόνος του τραβάει το κουπί, εδώ και καιρό. Περίπου, όπως  μια φίλη που κάθονται τέσσερα αγόρια της, κι αυτή μπορεί, δε μπορεί, καθαρίζει σπίτια....
Θέμα εποχής πια, να τραβούν κουπί μόνο οι ανήμποροι... κι όχι οι νέοι...
Θ' αλλάξει όμως! Πού θα πάει; Γι' αυτό ενώνουμε δυνάμεις, φαίνεται, δε φαίνεται... Ο καθένας μας προσφέρει, ότι μπορεί και ότι έχει...

Πέρασα απ' την θεατρική παράσταση μια φίλης. Μ' άρεσε η ησυχία και η συγκέντρωση του κοινού. Έφυγα σιωπηλή, έτσι όπως φεύγω απ' τα ξωκλήσια, ικανοποιημένη απ' την θαλπωρή που δίνουν τα αναμμένα μου καντηλάκια.
Χαίρομαι και θα ήθελα να κρατήσει για πάντα αυτό το άναμα που ενώνει τις ευχές μας και τις προσευχές μας...
Σιωπώ, κι αλλάζω θέμα.