"Πολύ σκουπίδι", είπε μια γειτόνισσα.
"Πολλά φύλλα", είπα εγώ. "Δεν είναι σκουπίδια. Λίπασμα είναι. Απ' αυτά θα δυναμώσουν άλλα, νέα φύλλα!"
Τα κοίταξα για ώρα πολύ, πριν πιάσω τη σκούπα. Χάζεψα τα χρώματά τους, τα σχήματά τους, τη θέση που διάλεξε το καθένα να ξεκουραστεί ή που έτυχε να το αφήσει ο αέρας.
Με βαριά καρδιά τα μάζεψα σωρούς και μετά τα έκρυψα σε μια μεγάλη μαύρη σακκούλα σκουπιδιών. Χωρούσα κι εγώ εκεί μέσα, τόσο μεγάλη που ήταν, μα εγώ δεν ήμουνα φύλλο...
Κοίταζα και ξανακοίταζα τα χρώματα, τα σχήματα, τη θέση που είχαν στην γύρα, βρήκα ακόμα και πράσινα που κατά λάθος μάλλον, βρέθηκαν εκεί και σκεφτόμενη κάποια στιγμή, ότι μάζευα "όνειρα νεκρά", μελαγχόλησα.
Μετά, όταν ανέβηκα πάνω, έτρεξα στο μπαλκόνι να δω την αλλαγή, χωρίς τα φύλλα...
Γυμνός μου φάνηκε. Γυμνός. Όσο κι αν δυο ήλιοι μου χαμογελούσαν! Ο ένας ήταν ο ζωγραφισμένος μου, με ασβέστη που είχε χάσει ήδη προ πολλού το λευκό λευκό του...
Τα κιτρινισμένα φύλλα, αν και έλλειπαν πια, είχαν αφήσει ήδη το σημάδι τους...
Μετά, το μυαλό μου ψιθύριζε για ώρες ένα τραγούδι. Δυσκολεύτηκα πολύ να βρω άκρη ποιο ήταν. Τελικά το βρήκα. "Το παρελθόν θυμήθηκα" ήταν ο τίτλος! Είναι το νόημα του τραγουδιού κι εγώ γύριζα γύρω γύρω από άλλες λέξεις κλειδιά, τάχα!
